De coup, afscheid en de gevangenen.

Waar zal ik beginnen. Wat een gekke bijna twee weken heb ik hier gehad. Als ik eerlijk ben weet ik niet eens meer helemaal wat ik gister heb gedaan, laat staan de afgelopen weken, maar ik zal m'n best doen om het zo goed mogelijk voor jullie op te schrijven. 

Het heeft even geduurd sinds ik voor het laatst een blog heb gepost, dat komt omdat ik vorig weekend, 25-26 november, vast zat op het land tijdens een couppoging. Met een groep van in totaal 6 vrienden hadden we besloten om een 'overnight' te plannen bij Tacugama. Hier vangen ze chimpansees op en redden ze chimpansees van mensen die ze als huisdieren willen houden. Goed plan toch?! De eerste dag, de zaterdag was een normale dag. Niks bijzonders, we kregen een rondleiding op het terrein en maakte een hike naar een waterval. Daar hebben we wat gezwommen (heerlijk koud water). 's Avonds kregen we lekker eten en hebben we spelletjes gespeeld. Toen we zondag ochtend wakker werden, hoorden we voor het eerst over de coup. De eigenaar van Tacugama kwam naar ons toe en zei dat er in heel het land een straatverbod was. In de nacht van zaterdag op zondag zijn er, voor zover we weten, een aantal dingen gebeurd. Ten eerste hebben mensen geprobeerd om de barakken van het leger aan te vallen en wapens en munitie te stelen. Hierbij zijn doden gevallen maar hoeveel of hoeveel er echt is gestolen is allemaal onduidelijk. Vanuit de overheid komen er namelijk geen cijfers of aantallen. Daarnaast zijn er in dezelfde nacht mensen uit de gevangenis ontsnapt. Naar schatting zaten er rond de 2000 gevangenen in de gevangenis en er wordt gedacht dat ze allemaal zijn ontsnapt. Deze dingen samen zijn om het licht te zeggen 'niet ideaal' en daarom mochten we Tacogama niet verlaten op zondag. We hadden gepland om rond 10.30u een keke terug naar het schip te nemen, alleen dat plan kon uiteraard niet doorgaan. In de ochtend hadden we nog helemaal niet echt door hoe groot het daadwerkelijk was, hoeveel impact dit zou hebben op de komende dagen. Eerst hadden sommige van ons nog de hoop dat we eind van de dag wel weer de straat op mochten en dus naar het schip konden. De ochtend bestond vooral uit proberen berichtjes naar familie te sturen. We zaten middel in de jungle dus we hadden weinig bereik. In dat moment had ik mezelf niet de vraag gesteld of dit uberhaupt wel in het nieuws zou zijn in Nederland. Ik had dus familie een bericht gestuurd dat ik veilig was, maar in Nederland was dit nog helemaal niet in het nieuws in de ochtend. Later in de middag kwam er wel een bericht, maar meer niet. Toch ben ik wel blij dat ik zelf een bericht heb gestuurd op zondagochtend, het lijkt me namelijk helemaal niet prettig voor m’n familie als ze niks van mij hadden gehoord en dan ineens zo’n bericht op het nieuws lezen.

Rond 14u had ik de hoop wel een beetje opgegeven en geaccepteerd dat we nog een nachtje in de jungle zouden slapen. Ook omdat het hier rond 19u al donker wordt en dan zouden we natuurlijk helemaal niet meer de straat op mogen. Dit werd al snel bevestigd door een berichtje dat het hoofd van security van het schip. De mensen bij Tacugama waren ontzettend aardig en hartelijk. Het was geen probleem om langer te blijven, ze gaven ons eten en we hielden elkaar op de hoogte van updates. 's Avonds werd er een soort filmavond georganiseerd en keken we een documentaire over, hoe kan het ook anders, chimpansees. Op naar nog een nachtje in de jungle. 

Maandagochtend kregen we pannenkoeken als ontbijt. Op dit moment dacht ik er serieus over na om langer te blijven…grapje natuurlijk. Rond 10u kregen we een bericht van Mercy Ships dat ze ons die dag zouden ophalen. Tegen 11u kwam er een jeep van Mercy Ships het terrein opgereden. Ik moet zeggen dat het een hele opluchting was om daadwerkelijk veiligheid te zien door middel van die jeep. We pakten onze tassen, namen nog even een foto bij het bord en bedankten de eigenaar van Tacugama. Het straatverbod was net opgeheven, dus het was erg rustig op straat. Het was bijna ongemakkelijk, zo rustig. De straten waar het normaal vol staat met mensen, kinderen, keke’s, kraampjes etc waren nu angstvallig stil. Daarintegen hebben wij zelf geen angst ervaren. We hebben geen schoten gehoord, niks van allen onrust meegemaakt. De mensen in Freetown zelf daarin tegen die zaten midden in de vuurgevechten, zij zullen angst hebben ervaren. Een half uur later zagen we het schip weer en waren we weer ‘thuis’. Het eerste wat ik deed was een was in de crewlaundry, en douchen! Uiteraard maar twee minuten zoals het hoort. Nu ik het verhaal zo opschrijf, voelt het als iets wat lang geleden gebeurde. Ook dringt de ernst van dit alles misschien niet echt door. Als gevolg van deze gebeurtenissen mochten we de week die erop volgde niet het schip af. We zaten dus met bijna 500 crew een week lang ‘vast’ op het schip. Wat uiteraard begrijpelijk is, het was nog te onrustig om weer naar buiten te gaan. Afgelopen maandag, 5 dec, kregen we bericht dat we weer het schip af mochten. Dit heb ik dan ook gelijk gedaan, met twee vrienden zijn we naar een soort snackbar gegaan om wat te drinken. Dit is ongeveer 15 minuten lopen vanaf de haven. Ik vond het fijn om even te ‘voelen’ hoe het ging in de stad. Het was nog steeds wat rustiger dan normaal, maar verder voelde het wel veilig op straat. 

De afgelopen week heb ik veel vragen gekregen van mensen of we nu wel in dit land blijven met alle politieke onrust. Het is namelijk niet duidelijk wie er achter deze coup poging zit, of het een politieke redenen heeft of mensen die uit onmacht handelen. Maar voor nu is het veilig genoeg om hier te blijven. Het zou niet eerlijk zijn voor alle mensen die hier hun hoop hebben gevestigd op Mercy Ships om na één heftig incident te vertrekken. Ik vertrouw erop dat het hoofd van de security alles in de gaten houdt en dat als het echt niet veilig genoeg meer is, dan is het voordeel van leven op een schip dat we weg kunnen varen. Maar voor nu is dat (hopelijk voorlopig) nog niet aan de orde. 

Tijdens de week aan boord werden er allerlei extra activiteiten georganiseerd waardoor we ons niet hoefde te vervelen. Allerlei sportactiviteiten, films en spelletjes. Iets wat minder was deze week is dat een van mijn goede vrienden naar huis ging. Dit was iets waar ik niet naar uit keek. Hoewel Vighnesh eigenlijk op zondag naar huis zou gaan, werd het door de coup woensdag. Een winst van drie dagen dus! Alsnog viel het afscheid me wat zwaar. Zoals ik volgens mij eerder heb geschreven, vriendschappen op het schip zijn anders dan thuis. Veel intenser op een bepaalde manier. De vrienden hier op het schip zijn voor een aantal maanden bijna letterlijk je familie.

Na wat foto’s te hebben gemaakt boven bij deck 10 met het logo van Mercy Ships op de achtergrond namen we beneden bij de dock afscheid. Ik ben dankbaar voor de vriendschap en alle mooie momenten die we hebben ervaren. Zo zaten we altijd buiten op deck 10, hij met zijn oortjes luisterend naar indiase muziek en ik, met mijn oortjes, luisterend naar een podcast terwijl ik puzzels maakte. Klinkt misschien gek, maar het is fijn om soms even niet te hoeven praten hier op het schip. Omdat er zoveel mensen zijn kan je je al snel verplicht voelen om altijd met de mensen om je heen te praten en beter te leren kennen. Dan kan zo’n avondje op deck 10 soms top zijn. 

Een update over het worden van teamleider, dit is nu officieel! Vanaf eind december ben ik de teamleider van hospitality! Super leuk, ik vind het leuk om een extra uitdaging te krijgen en meer verantwoordelijkheden. Deze weken ben ik vooral druk met zoveel mogelijk leren van de huidige teamleider hospitality. Zij heeft het meer dan twee jaar gedaan en gaat naar de Africa Mercy, dus zij heeft veel kennis hierover. 

Voor iedereen die het zich afvraagt, zelfs Sinterklaas heeft de weg naar de Global Mercy gevonden! Een aantal Nederlanders hebben super veel werk hierin gestoken, heel het schip mocht z’n schoen zetten en er zijn filmpjes gemaakt. Erg leuk, in het filmpje zie je zelf Sinterklaas in een echte keke! https://www.youtube.com/watch?feature=shared&v=k1gSawOCkIM 

https://www.youtube.com/watch?v=th4GtHynLgU 

Gebedspunt van de week: Willen jullie bidden voor de mensen van Sierra Leone? Dat de politieke onrust mag afnemen of weg mag gaan. Dat er duidelijkheid komt voor de mensen. Voor wijsheid voor de overheid, om het juiste te doen voor de inwoners van het land. 

‘Wees niet bang, want Ik ben bij je, vrees niet, want Ik ben je God. Ik zal je sterken, Ik zal je helpen, je steunen met mijn bevrijdende rechterhand.’ Jesaja 41:10