'Ik ben echt stoer.'

1 duffelbag, 1 grote rolkoffer, 1 grote backpack en een fanny pack. Alles stond ingepakt klaar. Normaal ben ik geen persoon die dubbel controleert of ik wel alles heb, maar ik moet toegeven dat ik toch wel even drie keer heb gekeken of ik mijn paspoort en vaccinatieboekje wel had. Zaterdagavond zijn we nog met het gezin uit eten geweest, voor de mensen die het misschien niet weten, mijn gezin bestaat tegenwoordig uit zeven mensen. Papa, mama, Lauren (broer) en Jade (schoonzus), Eveline (zusje), Bernard (vriend) en ik. Het was heel erg fijn om nog even met z'n alle te eten. Ik kreeg zelfs nog wat cadeautjes! 

De wekker stond om 06.15u en na een bakje koffie voor Bernard en een laatste praatje met m'n ouders en Eveline was het tijd om afscheid te nemen. Als ik ergens een hekel aan heb, is het wel aan afscheid nemen. Eerlijk gezegd doe ik het liever niet. Maar zo werkt het natuurlijk niet, dus na dikke knuffels stapte ik bij Bernard in de auto, zwaaide we uitgebreid naar het afscheid comité en reden we naar Brussel. Na een rit van zo'n 1,5 uur kwamen we aan bij Brussel Airport. Nadat ik afscheid had genomen van Bernard liep ik met al mijn tassen richting de vertrekhal. Nog half stoeiend met al mijn koffers en tassen, terwijl ik probeer mijn balans te vinden hoor ik me hardop zeggen: 'Ik ben echt stoer.' Wat gevolgd wordt door een opkomende giechel die ik niet kon onderdrukken. I got this.

Eenmaal in de vertrekhal geef ik mijn ruimbagage af. Ik zie op de weegschaal dat het net iets te zwaar is, waarna ik vriendelijk lach naar de vrouw aan de andere kant van de balie. Het heeft kennelijk geholpen, want ze liet de bagage door zonder extra kosten dus dat was de eerste opluchting van de dag. De douane ging ook soepel. Ik had alleen nog maar mijn duffelbag mee, dus haalde al m'n elekrische apparaten eruit, en kon daarna in één keer doorlopen. Een groot nadeel van de douane vind ik altijd dat je je tas nooit meer zo goed ingepakt krijgt als voor de douane. Misschien komt het omdat ik daar simpelweg geen geduld voor heb, maar uiteindelijk zat het 'goed genoeg' weer allemaal in mijn tas. In de app van Brussels Airlines controleerde ik naar welke vertrekhal ik moest gaan. Iedereen die wel eens heeft gevlogen weet dat na de douane het lange wachten begint. Om 08.30u was ik door de douane en om 12u zouden we vliegen. Eerst maar eens een bakkie koffie.

Tegen 11u werd het duidelijk dat we nooit op tijd zouden kunnen vliegen en dat er sowieso iets van vertraging zou zijn. Ik nam contact op met Marga, een andere vrijwilliger van Mercy Ships. Ik had haar telefoonnummer (met toestemming) van Mercy Ships Holland gekregen. We spraken elkaar en ik kwam erachter dat zij voor de 19e keer mee ging! Bizar, hoe gaat als je elk jaar een maand de tijd neemt om op deze manier God te dienen als verpleegkundige. Tegelijkertijd was het fijn om niet alleen te moeten reizen. In de rij naar het boarden kwamen we al snel 5 andere vrijwilligers tegen. Veel medische vrijwilligers komen maar een paar weken naar het schip. Na het kennismaken verspreidden we weer in het vliegtuig en kon de vlucht rond 12.45u echt beginnen. 

Onderweg was er flink wat turbulentie vanwege wat regen maar over het algemeen viel het wel mee. Ik zat naast een aardige man, Tjine, hij kwam oorspronkelijk uit Sierra Leone maar woonde nu al meer dan 20 jaar in Amerika. We hadden leuke gesprekken over de verschillende culturen, over wonen in het buitenland en hij vertelde mij meer over de stad Freetown. Rond 18.30u waren we geland. Na lang gewacht te hebben op onze bagage, kwamen we erachter dat we in totaal met een groep van 15 vrijwilligers waren. Dat was fijn en erg gezellig. Laten we zeggen dat je Schiphol niet kan vergelijken met een vliegveld hier in West-Afrika. Onze spullen werden niet gecontroleerd omdat we 'Mercy Shippers' zijn, dat is een term die je hier vaak hoort. Als douanecontrole stonden er een paar mensen bij de uitgang met een telefoon om je paspoort te controleren maar hoe serieus dat nu echt was weet ik niet. Wat ik vergeet te vertellen is dat je een visa stempel nodig hebt om het land in te komen. Daarom krijg je van Mercy Ships allemaal papieren voor als je bij de paspoortcontrole bent. Eenmaal bij het hokje keek de vrouw mij aan, vroeg ze of ik bij Mercy Ships hoor en nadat ik dit bevestigde kreeg ik een stempel zonder dat mijn papieren werden bekeken. Dingen gaan hier niet zo strikt als in Nederland, dat is wel duidelijk. 

Ondertussen hebben we dus de groep bij elkaar, onze visa en alle bagage. Nu nog naar het schip. Het vliegveld ligt namelijk niet in de hoofdstad zelf. Je moet eerst met een bus naar de boot, na de boot nog met een busje naar het schip. Dus zo gezegd zo gedaan. Alleen dan wel op z'n Afrikaans. Veel mensen in een kleine ruimte, schreeuwen in de hoop om zo de eerste te zijn, wapperend met geld. Ondanks de warmte loopt iedereen tegen elkaar op, weet niemand wie de leiding heeft maar wordt het toch allemaal geregeld. Nadat iemand van Mercy Ships onze koffers had, gingen eerst onze koffer in een busje naar de boot. Op goed vertrouwen zullen we maar zeggen. Daarna moesten we wachten in een kamer totdat het busje terugkwam om ons op te halen. Dit duurde alleen bijna een uur. Toen het busje kwam gingen we naar de boot, waar we nog eens 30 minuten moesten wachten. Eenmaal bij de boot werd ons verteld dat het een 'speedboot' was. Vol met verwachtingen en het laatste beetje van onze energie stapte we in de boot. Alleen kwamen we er al snel achter dat het woord 'speedboot' een ruim begrip is. Nu moet ik bekennen dat ik geen idee heb hoe snel de boot ging maar het was niet om over naar huis te schrijven. Het leek alsof we niet dichterbij kwamen. Inmiddels was het ook al tegen 22.00u dus iedereen was aardig moe. Na een boottocht van ongeveer 45 minuten kwamen we aan in de hoofdstad Freetown. 

Er waren veel mensen om ons te helpen met de bagage. Eerst wilde ik zelf m'n backpack tillen, alleen is het hier bijna een belediging voor mannen als je als vrouw zelf zware tassen tilt. In Nederland was ik hier waarschijnlijk een discussie of gesprek over gestart, alleen ik wilde niet gelijk mensen beledigen en het was het niet waard om een groot ding van te maken. Dus ik accepteerde de hulp en we liepen naar de bus van Mercy Ships die ons naar het schip zou brengen. Onze bagage ging in een andere bus. Het verkeer hier is, hoe zal ik het zeggen, nogal wat anders dan in Nederland. Overal waar je kijkt lopen mensen, rijden motoren, Keke's (soort tuktuks) en scooters allemaal door elkaar. Ik heb meerdere keren gedacht dat we iemand zouden aanrijden met met veel toeteren kom je ver. De autorit was ongeveer 20 minuten naar het schip. 

Het schip is gigantisch. Wat een gaaf en groot schip. Heel bizar om te bedenken dat je dan echt hier bent. We werden vriendelijk ontvangen door crew en hospitality, en onze koffers werden door crew omhoog getild. Een van de leuke onderdelen hier is dat je gelijk na aankomst op het schip, na je lange reis, een foto maakt voor op je badge die je altijd bij je moet hebben. Je kan je wel voorstellen dat dit iedereen z'n favoriete onderdeel is. Na de foto's kregen we veiligheidsvoorschriften uitgelegd en moesten we wat formulieren invullen. Ons paspoort en vaccinatieboekje wordt in de kluis bewaard met wat papieren. We kregen een korte tour van de diningroom en daarna hielpen ze ons met onze cabin vinden. Het was denk ik rond 23.00u toen ik voor het eerste de deur van mijn cabin open deed. Het bed was heerlijk opgemaakt, alles stond klaar. Ik heb m'n koffer open gemaakt, heb m'n pyjama gepakt en na een heerlijke douche van twee minuten sliep ik als een roosje. Ik ben denk ik nog nooit zo blij geweest om een bed te zien.