Chocolademelk in 35 graden

Vrij! Mijn eerste vrije dagen zitten er alweer bijna op maar wat was het lekker om even vrij te zijn. Even de tijd om alles te verwerken, leuke dingen te doen en het schip af te gaan. 

Na acht dagen achter elkaar te hebben gewerkt had ik afgelopen dinsdag de ETS dag. Equipping to serve. Met andere woorden, een dag waarbij je nog meer uitleg krijgt over Mercy Ships, het ziekenhuis maar ook over de verschillende culturen en hoe je respectvol met elkaar omgaat. Want eerlijk gezegd is het nog best een uitdaging om iedereen met gepast respect te behandelen waarbij je rekening houdt met de cultuur en de achtergrond van de ander. Zo kom je hier niet weg met een simpele: 'Goed' niet weg als iemand aan je vraagt hoe het met je gaat. Dat wordt door veel mensen als onbeleefd gezien. Daardoor ben je al snel 2 of 3 minuten met iemand aan het praten voordat je echt kan vragen waar je voor komt. Dat is best even wennen, aangezien ik aardig direct kan zijn. Er is ook geen goed of fout als het gaat om de verschillende omgangsvormen en culturen. Het is een zoektocht naar hoe je je eigen grenzen kan behouden zonder anderen te beledigen. Zoiets als je eigen tas dragen als vrouw wordt ook gezien als iets wat niet kan door veel mensen uit Afrikaanse landen. Mannen dragen hier de tassen. Ook geven mannen vrouwen geen hand als ze elkaar begroeten, uit respect voor de vrouw. Mensen die mij een beetje kennen die weten dat ik veel waarde hecht aan gelijkheid van man en vrouw. Door de vele gesprekken die ik hier heb met mensen van andere culturen ontdek ik steeds meer over hoe je het beste met de diversiteit aan boord om kan gaan. Waar ik thuis bijvoorbeeld gelijk een discussie/gesprek zou starten om iets kleins, doe ik dat hier niet omdat het niet nodig is, het is niet nodig en ik wil niemand beledigen. In zulke situaties kijk ik naar m'n eigen grenzen en kom ik er vaak achter dat er totaal geen kwaad of rare intenties achter gedrag zit, maar gewoontes, cultuur en respect. 

Zondagavond had ik mijn eerste embarkations. Dit betekent dat je nieuwe crew welkom heet en zorgt voor het nodige papierwerk. Dit was een grote groep, zo'n 20 nieuwe crew members. Het ging erg goed en ik vond het heel leuk om te doen. 

Maandag was iemand uit mijn team 52 jaar getrouwd met haar man. Ze zijn nu beide aan boord, hoe bijzonder om je 52ste huwelijk jubileum te vieren in Sierre Leone op de Global Mercy! Wat een zegen, echt gaaf. Daarom had ik geregeld dat een van de fotografen een goede foto van ze ging maken bij het logo van Mercy Ships. Dit vonden ze heel erg leuk, verder wilden ze geen gekke dingen dus dat heb ik ook niet gedaan, maar een foto om de bijzondere dag vast te leggen kan nooit geen kwaad toch?;)

Maandagavond zag ik iemand van de embarkations in de diningroom zitten, hij heet Vighnesh en komt uit India. Hij is helaas maar twee werken op het schip om in het ziekenhuis te werken maar zoals we in Nederland zouden zeggen, hij is 'gewoon een goeie vent'. Ook Riley, één van de schrijvers aan boord, kent Vighnesh van een eerdere fieldservice dus we hebben heel de avond gepraat. Hoe gek het ook klinkt, hier aan boord zijn vriendschappen veel intenser omdat je eigenlijk altijd met elkaar bent. Dus na 5 dagen durf ik wel te zeggen dat we een waardevolle vriendschap hebben opgebouwd. 

De rest van de week hebben we met z'n drieën dingen ondernomen. We zijn dinsdag uit eten geweest in Freetown. Mijn eerste keer het schip af, super spannend maar ook erg leuk. We gingen in een keke, soort tuktuk, naar het centrum. Als eerst gingen we naar 'The Vieuw', dat is een restaurant op de 15e verdieping van het hoogste gebouw in het centrum. Eerst hadden we eten besteld, daarna gingen we naar het dakterras waarbij we een mooi uitzicht hadden over de stad. Het verschil was erg duidelijk, er zijn veel sloppenwijken maar ook klein gedeelte met redelijke huizen. Terwijl we aan het genieten waren van het uitzicht kwam de ober naar ons toe met de mededeling dat ze eigenlijk alleen uienringen hadden en niks wat we hadden besteld. Dat schijnt hier normaal te zijn. We besloten om alleen wat te drinken daar en daarna naar een ander restaurant te gaan. 

Het andere restaurant was ongeveer 3 blokken lopen. Op straat moet je best wel opletten, het is niet de meest veilige stad die er is, maar omdat je van Mercy Ships bent heb je aardig wat sociale veiligheid. Er zijn hier namelijk geen toeristen, dus als je een blanke huidskleur bent weet iedereen eigenlijk al dat je van Mercy Ships bent. Dat heeft ook wel nadelen, want er zijn ook veel mensen die niet zijn geselecteerd voor een operatie. Zodra ze je zien vragen ze of ze alsnog geholpen kunnen worden en laten ze vaak zien waar ze hulp voor nodig hebben. Het enige wat je dan kan doen is vriendelijk zijn maar geen beloftes doen en vertellen dat ze naar de eigen regering moeten gaan. Alle aanvragen gaan in samenwerking met de overheid. In het andere restaurant hadden ze lekker eten, de stroom viel uit maar dat is ook heel normaal hier. 

Woensdag was officieel mijn eerste vrije dag. Ik heb eerst maar eens tot 10.30u uitgeslapen, heerlijk! Daarna heb ik met mensen koffie gedronken, de was gedaan, wat mensen geholpen en voordat je het weet is de dag weer voorbij. 

Donderdagavond heeft Riley mij geleerd hoe het café hier werkt. Het lijkt me namelijk heel erg leuk om af en toe iedereen z'n koffie te maken. Het inwerken duurde een uurtje denk ik, waarna we gelijk aan de slag konden. Veel mensen kwamen nog even een warme chocolademelk halen en ik heb geoefend met cappuccino maken en allemaal verschillende drankjes. Hier op het schip is het eerder koud dan warm door de airco dus ik snap ergens wel dat mensen nog even lekker een chocolademelk drinken voordat ze naar bed gaan. Op deze manier leer je weer nieuwe mensen kennen, hoe leuk! Stiekem denk ik dat dit het favoriete moment van mijn week was. Ik word een echte barista haha! 

Vrijdag zijn we de hele dag op pad geweest in Freetown. Samen met Vighnish en Riley. Eerst gingen we naar het treinmuseum in Freetown. Wat goed is om te weten is dat het hier heel erg normaal is om een gids te hebben in de musea, dit weigeren kan ook niet, dat wordt als een grote belediging gezien. Onze gids was erg enthousiast. Ze hebben hier in Sierra Leone geen treinen meer, eigenlijk hebben ze helemaal geen openbaar vervoer behalve af en toe (als je geluk hebt) een stadsbus. De mensen van het museum wilden ook graag met ons op de foto. Een leuk feitje is dat je als local omgerekend 0,50 cent betaald voor het museum en als buitenlander betaal je 5 dollar. 5 dollar is echt veel geld hier. Ze hebben hier alleen briefgeld en de hoogste waarde is 20 Sierra Leoonse leone wat omgerekend zo'n 1 euro is. Dat kunnen wij ons in het rijke westen niet voorstellen, moet je nagaan dat je alleen maar met 1 euro munten kan betalen. Het museum was eigenlijk een loods met wat oude treincoupés. 
Na het museum gingen we naar de 'Crown Bakery' waar we heerlijk hebben gegeten. Dit is een wat luxere bakkerij met lekker eten. Na het eten gingen we naar de grote markt, het strand en uit eten. Riley is al ruim 2 jaar op de Global Mercy dus hij had de activiteiten bedacht. Super fijn om de eerste paar keer met iemand op pad te gaan die het land al een beetje kent. Sierra Leone is een mooi land met een gastvrije bevolking. Veel mensen hier hebben een goed hart en kijken naar elkaar om. Er is veel armoede waardoor mensen soms niet de beste beslissingen nemen. Maar de mensen zijn hartelijk en proberen elkaar zo goed mogelijk te helpen. De stranden zijn ook erg mooi, we hopen binnenkort ook een keer naar het strand te gaan. 

Zaterdag had ik weer een beetje een relax dag. Ik heb de statistieken van mijn blog bekeken, meer dan 100 mensen lezen mijn blogs, gaaf toch! Super bedankt voor jullie support en zeker voor al jullie reacties, dat vind ik echt heel erg leuk om te lezen. 

Nog een tip voor de kids: Met het programma 'Topdoks in de tropen' van Zapp zijn ze een paar weken geleden hier op bezoek geweest. Deze aflevering gaat over Mercy Ships, erg leuk om te kijken! https://www.zapp.nl/programmas/topdoks/gemist/VPWON_1352241 

Gebedspunt van de week: Willen jullie bidden voor de mensen van Sierra Leone? Er is ontzettend veel armoede. Laten we bidden dat de mensen hier ondanks alle moeilijkheden God mogen zoeken en zich bij Hem veilig mogen voelen. 

'Wij hebben Gods liefde, die in ons is, leren kennen en vertrouwen daarop. God is liefde. Wie in de liefde blijft, blijft in God, en God blijft in hem.' 1 Johannes 4:16