‘Are you Mercy Ships?'

‘Are you Mercy Ships?’ Overal om mij heen lopen mensen, het ruikt om het netjes uit te drukken niet erg fris, het is zo’n 35 graden, een brandende zon schijnt van achter op m’n hoofd en ik zweet. De stoffenmarkt is een van de leukste plekken om naartoe te gaan maar ook best intens. Ondertussen staat er nogsteeds een jonge vrouw met haar zoontje naast mij en een vriendin. Haar rechtervoet heeft duidelijk medische zorg nodig. Het heeft veel open wonden, staat scheef en ziet er pijnlijk uit. Ze kijkt ons aan met een sprankje hoop die al vaak is weggevaagd. Als je hier medische zorg nodig hebt dan heb je kort gezegd gewoon ‘pech’ want er is hier bijna geen mogelijkheid tot medische zorg. Mijn vriendin verteld de jonge vrouw dat we bij Mercy Ships horen maar dat alles al vol zit en dat ze via de overheid om hulp moet vragen. Alle aanvragen voor operaties gaan namelijk via de overheid. De jonge vrouw kijkt van mijn vriendin naar mij en weer terug. Meer dan sorry kunnen we verder niet zeggen. We wensen haar alle goeds en een fijne kerst. Terwijl ik het uitspreek, hoor ik mezelf denken ‘alsof ze daar wat aan heeft, een fijne kerst’.

Maandagavond 11 december hadden we de ceilidh (spreek je uit als keelieh) avond. We gingen met z’n alle in de international lounge de Schotse dans dansen. Wat was dit een leuke avond. Sinds vandaag, 11 december, heb ik het gevoel dat ik helemaal op m’n plek ben. Het heeft een aantal weken geduurd maar ik heb echt het idee dat ik nu ben geland. De dans was leuk, vermoeiend en enorm intensief. Toen de avond bijna klaar was gingen ineens alle pagers (alarmen) van het medische personeel af. Iedereen werd naar de IC (intensive care) gehaald omdat er iemand naar de IC werd gebracht. Het dansen was gelijk klaar, en er werd gebeden voor onze crew en de patiënt. Een keiharde reminder dat we hier op een schip leven. Dat is soms ook lastig. Het evenwicht zoeken tussen activiteiten en de realiteit van de mensen die hier leven. Je wilt niet de toerist uithangen en opgaan in de maatschappij voor zover dat kan. Dat is een flinke uitdaging maar de dagen dat je tussen de mensen op de markt loopt, zijn in mijn ervaring ook de dagen dat je de leukste gesprekken hebt. 

Het voelt alsof we een beetje terug gaan in de tijd, er is namelijk weer corona op het schip aanwezig! Iedereen loopt weer met een mondkapje op en er zitten mensen in isolatie. Niet echt een tijd die ik heb gemist, maar het is nu eenmaal niet anders. Het is te hopen dat we deze piek voor de kerst hebben gehad, anders zitten er tijdens kerst ook veel mensen in isolatie, dat zou toch jammer zijn. 

Op zaterdag 16 december zijn we met een groepje naar een pottenbakkerij (pottery) gegaan. Dit was een autorit van ongeveer 1 uur, best lang dus. In een taxi vol met deuken kwamen we aan bij de pottery. Tijdens de rit stonden alle ramen open zodat we nog iets van een windje hadden, dit zorgde er alleen wel voor dat onze gezichten zwart waren door alle vieze uitlaten. Dus na ons gezicht schoon te hebben gemaakt met wat water was het tijd om te beginnen. En zoals we dan wel eens zeggen: ‘Wat is dit leuk!’ We begonnen met een hele tour, over hoe ze de klei zelf maken en welke machines ze daarvoor gebruiken. Daarna was het tijd om onze handen vies te maken en namen we plaats aan de tafels. Ik heb twee koffiemokken gemaakt. Het was best even lastig om goed te voelen wanneer je druk moet geven op de klei en wanneer je als het ware alleen maar de klei hoeft te begeleiden. Een hele leuke activiteit voor de zaterdag. Op de terugweg ging de taxi nog kapot maar met wat hulp van de mensen op straat kregen ze de auto na 20 minuten weer aan de praat. Dat is hier niet ongewoon, je weet nooit of je een goede taxi of keke kiest. 

Een nieuwe week, een nieuw afscheid. Ute uit mijn team ging naar huis na 2 maanden op het schip te zijn geweest. We gingen naar Olba, een strandtent in het westen van de stad. Ik zal haar missen, maar ik ben blij voor haar dat ze naar huis kan gaan om kerst te vieren met haar kinderen. 

Kerst staat al bijna voor de deur. Dit wordt voor mij de eerste keer dat ik kerst ga vieren met 35 graden en op een schip. Allebei best wel gaaf als je het mij vraagt! Daarna mijn verjaardag en oud en nieuw, allemaal dingen waar ik naar uitkijk om hier te vieren. De kerstactiviteiten vlogen ons afgelopen weken om de oren. Bij een variety show stond ik ineens op het podium vooraan. Tussen het werken door had ik iets toegezegd en voordat ik het wist moest ik schreeuwen. Erg grappig en het was weer een leuke uitdaging om even uit m’n comfort zone te gaan. 

Ik hoor jullie denken, mis je thuis niet dan? Tuurlijk mis ik mijn familie en vrienden. Wat ik ook mis is het lesgeven, het leerkracht zijn in het speciaal onderwijs. Maar het is ook goed om hier te zijn om over dingen te reflecteren en nieuwe dingen te realiseren. Ik ben dankbaar voor alle mensen die hier zijn, alle gesprekken die ik heb met mensen die dingen vanuit een andere hoek bekijken. Op die manier krijg ik veel inzichten en schaaf ik hier en daar mijn mening bij. 

Laten we nog even teruggaan naar de jonge vrouw in het begin. We gaan haar niet kunnen helpen en of ze ooit medische hulp gaat krijgen weet ik niet. Dit zijn geen leuke gesprekken, het enige wat we kunnen doen is begrip en liefde tonen. We kunnen hier niet alle medische problemen oplossen, hoe graag we dat ook zouden willen. Dit weten we en hier ben ik me bewust van, alleen dat maakt het nog niet makkelijk. 

Gebedspunt van de week: Laten we bidden om een fijne kerst. Voor mensen die het samen vieren maar zich alleen voelen of mensen die alleen zijn, dat iedereen waar dan ook een fijne en warme kerst mag vieren. Dit met het besef dat we vieren dat Jezus is geboren! 

‘In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Het was in het begin bij God. Alles is erdoor ontstaan en zonder dit is niets ontstaan van wat bestaat. In het Woord was leven en het leven was het licht voor de mensen. Het licht schijnt in de duisternis en de duisternis heeft haar niet in haar macht gekregen.’ Johannes 1 vers 1-5